Choose your battles

De enorme to-do lijst irriteerde me en daarom besloot ik tijdens een lang weekend vrij hier korte metten mee te maken. Eén van de taken was het controleren van ons vijverwater, dus gingen we naar de Intratuin om dat alvast van ons lijstje af te kunnen strepen. De jongens waren in de winkel niet te houden en renden als een stel losgeslagen wilde honden de winkel door. Na de zoveelste waarschuwing was ik er in alle eerlijkheid een beetje klaar mee. Gelukkig hoefden we in deze winkel verder niets meer te doen en konden we terug naar de auto, die keurig in de schaduw op de parkeerplaats stond. Op naar de volgende stop: glas inleveren en wat boodschappen halen voor die avond. Toen ook door die taken een vinkje gezet kon worden, gingen we weer naar huis. Inmiddels hadden de jongens elkaar genoeg in de weg gezeten, want de strijdbijl leek begraven.

De rust in de auto bleek van korte duur. De jongste begon al jammerend te klagen, want hij wilde zijn schoenen én zijn jas uit. “Choose your battles mama”, zei mijn oudste vanaf de achterbank. Ik kan je vertellen, ik pieste bijna in mijn broek van het lachen. Als er in huis namelijk eens wat onrust dreigt te ontstaan of er wordt over en weer wat gekibbeld, gebruiken mijn man en ik deze slogan steevast in huis. Waar wil je consequent zijn en je poot stijf houden? Waar kunnen we zelf in de spiegel kijken en het wat relaxter laten verlopen? Schijnbaar is het de oudste niet ontgaan dat we dit wel eens inzetten én in wat voor soort situaties, want zijn timing om deze slogan in te zetten was ‘spot on’. Geweldig! Oké, zijn Engelse uitspraak klopte niet helemaal, maar het was overduidelijk dat dit de slogan was die hij inzette. Door ons lachen bleef hij het maar herhalen, het was hilarisch.

Toch heeft de slogan ‘choose your battles’ voor mij ook een andere betekenis. Want als het leven soms een dagelijkse strijd lijkt geworden, dan zijn er dingen die we wel doen (of moeten doen) en dingen die we wat naar beneden schuiven op het prioriteitenlijstje.

Kijk eens in de spiegel en geef eens antwoord op de volgende vraag:
Waar op dat prioriteitenlijstje staat jouw eigen mentale gezondheid?

Wat vind je van het antwoord dat je zojuist hebt gegeven?

Vaak zie ik werkende vrouwen in mijn praktijk die veel van zichzelf verwachten. Ze zijn de go-to person op het werk, houden thuis een gezin draaiende, hebben sociale contacten en proberen daarbij ook nog wat te sporten. Dan hebben we het niet eens gehad over de andere zaken die kunnen spelen in deze fase van het leven, zoals een verhuizing, mantelzorg, verlies van een dierbare, een conflict op het werk of in de privésferen, ziekte, zorgen om kinderen (al lijken het soms maar kleine dingen), slechte nachten, scheiding, wisseling van baan en ga zo maar door. Er gebeurt dus nogal wat in ons leven.

Stress speelt daarbij een grote rol. Het helpt ons aan de ene kant om door te gaan als we eigenlijk geen energie meer hebben. Toch zorgt dat er mede voor dat je niet snel in de gaten hebt dat je gezondheid onder de stress begint te lijden. Dat effect gaat langzaam én veel vrouwen zijn zo streng voor zichzelf, dat ze niet in de gaten hebben wat het effect daarvan is op de wat langere termijn als je niet op tijd ingrijpt. Deze powervrouwen zie ik vaak pas als ze er niet meer omheen kunnen: een lijst van lichamelijke klachten is ineens opvallend aanwezig. Ook merken ze dat het lontje wat korter is geworden en dat naast de partner en kinderen, de directe collega’s dit ook niet onopgemerkt is gebleven. Op het werk moet je je stinkende best doen om dezelfde hoeveelheid werk gedaan te krijgen en ondertussen maak je meer fouten, vergeet je allerlei dingen en heb je grote moeite je te concentreren. Over de vermoeidheid hebben we het dan nog niet eens, want die zorgt ervoor dat je de dag erna wéér met moeite je dag doorkomt.

Op dit punt ben je vooral tegen jezelf aan het vechten en dat kost me toch een partij energie. Daar kan ik helaas over meepraten, want net als vele andere vrouwen heb ik deze fase in mijn leven net zo goed gehad. Eén ding weet ik zeker; dat zal ook vast niet de laatste keer zijn geweest dat het leven ingewikkeld werd en ik mezelf in de weg zat.

Ik heb inmiddels goed geleerd om te prioriteren wat er écht toe doet en het zal je mogelijk verbazen wat ik daarbij in mijn achterhoofd houd: ‘je hebt asociale tijd nodig om sociaal te kunnen zijn’.

Mijn eigen rust en herstel staan daarbij hoog op het prioriteitenlijstje, want als ik niet goed voor mijzelf zorg… Hoe kan ik dan voor anderen zorgen? Ook ik heb een verantwoordelijke baan, coach ambitieuze vrouwen die spaak lopen op balans en om dreigen te vallen, heb twee kinderen, een man en net als vele anderen loopt in mijn leven niet alles op rolletjes. Als ik dan al enigszins wankel, is het verdraaid lastig om te gaan met de uitdagingen die het leven me voor de voeten gooit. Daarom heb ik geleerd om mezelf prioriteit te maken, op een manier die ook bij me past.

Goed, choose your battles dus.

Denk eens na over de volgende vragen:
In hoeverre vecht jij tegen jezelf de laatste tijd?
Waar merk je dat aan?
Waar maak je je zorgen over?
Welk probleem zou je opgelost willen hebben?
Hoe zou het leven eruit zien als je probleem opgelost is?

Mocht je de strijd niet alleen aan willen gaan en er wel wat hulp bij kunnen gebruiken. Vraag dan een gratis Flow Sessie aan, waarbij je in 30 minuten de eerste stappen zet naar een betere balans. Voor iedere werkende vrouw die klaar is met stress en niet om wil vallen door een burn-out.