Deborah van Meel


Hoe ik aan den lijve ondervond dat ik niet onoverwinnelijk ben

Het is juni 2020 en met gebalde vuisten zit ik samen met mijn man op de bank een serie te kijken. Ik merk op dat niet alleen mijn vuisten gespannen zijn. Ook de rest van mijn lijf lijkt in opstand te komen. Ach, niet gek, denk ik bij mezelf. Mijn man en ik hebben acht weken de kinderen thuis gehad vanwege sluiting van de kinderopvang én mijn vader is recent (veel te jong) overleden. Alles in mij roept dat ik niet moet zeuren, door moet gaan en vooral moet blijven werken. Wat zal mijn werkgever wel niet denken als ik aangeef dat het niet goed met me gaat? Mijn collega’s kan ik toch ook niet in de steek laten?

In gedachten blik ik terug op alle jaren dat ik werk. Werk is altijd belangrijk voor me geweest. Ik ben ambitieus, wil een verantwoordelijke baan en goede resultaten behalen. Op mijn 25e werd ik gevraagd vestigingsmanager te worden en op mijn 29e maakte ik promotie tot consultant continu verbeteren. Beide keren dacht ik: ‘ben ik hier al wel klaar voor? Dit is toch veel te snel?!’ Ik wist wat mij te doen stond: waarmaken dat ik het kon. Ondertussen stond ik stijf van de spanning; ik werd er gek van. Regelmatig had ik hoofdpijn, voelden mijn nek en schouders als beton en had ik meer dan eens het gevoel te falen. Ik werkte veel meer uren dan in mijn contract stonden en stak voor elk project mijn hand op. Regelmatig vroeg mijn man of ik eindelijk klaar was met werken. Enkele jaren later kwamen mijn twee zoons ter wereld. Op mijn vrije momenten zat ik regelmatig mijn werkmail te checken en beantwoorden. Die blikken van mijn jongens die vol verlangen om aandacht vroegen, gingen door merg en been. Ik was er met mijn kop gewoon niet bij! In mijn hoofd spookte dan vooral wat ik allemaal nog moest doen. Dat moment in juni 2020 op de bank was het kantelpunt. Alles in mij schreeuwde toen dat op deze manier doorgaan geen optie meer was. Dit zou ik op de lange termijn niet volhouden en ik kon het niet langer laten gebeuren dat mijn gezin eronder leed. Daar lag mijn grens, dit kon zo niet langer.

Nu voelt mijn leven anders. Ambitieus ben ik nog steeds en dat zou ik ook niet anders willen. Deadlines of targets, geen punt. Toch is er iets wezenlijk anders, want ik ervaar minder stress en alle daaruit voortvloeiende klachten. Ik combineer mijn carrière en ambities tegenwoordig op een gezonde manier met het allerbelangrijkste in mijn leven: mijn gezin. Ik herken de signalen wanneer ik stress heb, doe niet meer alsof ze niet bestaan én grijp op tijd in. Hoe dat eruit ziet?

Het is maandag, de drukke dag die de week aftrapt. Om 11.00 uur voel ik het, wat spanning in mijn nek. Een duidelijk signaal voor mij dat ik niet zoveel gas moet geven. Ik ga weg achter mijn laptop en pak een heerlijke kop koffie. Even een momentje rust, dat voelt beter. Ik ben zo blij dat ik tegenwoordig de signalen herken én weet wat mij te doen staat om ze op tijd aan te pakken. Nee, de tijd dat ik bang was voor een burn-out is voorbij. Aan het einde van de dag sluit ik op tijd mijn laptop, morgen weer een dag. Thuis aangekomen eten we gezellig samen aan tafel en spreken de dag door. ‘Mama, wil jij misschien een kopje koffie?’, vragen mijn kinderen. Nou lekker! Daar komt een klein plastic koffiekopje aan waarin zij speciaal voor mij een koffie mét karamel gemaakt hebben. Wat een heerlijke momenten zijn dit!

Wat je over mij moet weten

Als ondernemersdochter heb ik geleerd ‘mijn eigen boontjes te doppen’. Ik ben dan ook opgevoed met de ‘niet lullen maar poetsen’ en ‘doe maar normaal’ mentaliteit. Met mijn 1.67 meter durf ik mijzelf ‘klein van stuk’ te noemen en compenseer dat met mijn hart op de tong. Niet-Brabanders wijzen mij regelmatig op mijn Brabantse accent, waarvan ik zelf meen deze niet te hebben. Met ruim 12,5 jaar werkervaring als HR professional en consultant, weet ik hoe lastig het kan zijn om stress niet de overhand te laten krijgen. Mijn stijl als coach? Positief confronterend en ik geef je met liefde een schop onder je kont als dat nodig is. Bij mij dan ook geen bullshit – wel resultaat.

Mijn visie op ambitie en stress

Door ambitie schop je het verder, mits je niet gevloerd wordt door stress. Ik geloof dat je ambitieus kunt zijn zonder angst voor een burn-out.

Als je mij zou kennen, zou je weten dat…

  • Mijn twee zoons en mijn man mijn fundament zijn en mij altijd inspireren om mijn dromen waar te maken.
  • Ik zeer zelden make-up draag.
  • Mijn grootste bron van stress mijn man is, vanwege zijn bijzondere hobby: mij de stuipen op het lijf jagen.
  • Met slechts één boete in 15 jaar en meer dan 200.000 gereden kilometers ik best ‘braaf’ ben.
  • Mijn bijnaam ‘huismus’ had kunnen zijn. Vanaf 19.30 uur plof ik het liefst op de bank om met de gordijnen dicht series te kijken.
  • Ik gek ben op bloemen. Ik heb ze alleen zelden in huis, want dan eet één van onze katten ze op.
  • Als ik enthousiast ben, het tempo waarop ik praat voor velen haast niet meer te volgen is

Op LinkedIn vind je mijn uitgebreide profiel met mijn ervaring en gevolgde opleidingen.

Zullen we eens kennismaken?

Deborah van Meel