Dat kun je niet maken!

Stiekem had ik al lange tijd het verlangen om de kinderen ergens te laten logeren, zodat ik mijn handen een paar dagen vrij zou hebben. Vrij om even op adem te komen en niets te hoeven. Mijn eigen tempo te bepalen en vooral te vertragen. Niet constant ‘aan’ te hoeven staan, boodschappen te doen zonder politieagent te hoeven spelen en net wat meer winkels door te kunnen kuieren zonder enige haast. Of gewoon op de bank zitten en genieten van ‘niets horen’. Geen gegil, geen ruzie tussen de jongens, geen 100 vragen, geen gedoe. Gewoon even helemaal niets.

Deze zomer deden we het daarom eens anders dan alle voorgaande jaren. De kinderen waren inmiddels wat ouder en vroegen aan mij of ze eens mochten logeren. Het werd tijd voor actie en tijd om wat flexibeler om te gaan met mijn eigen gedachten over logeren…

Want achter dat verlangen om mijn handen weer eens vrij te hebben, zaten behoorlijk hardnekkige overtuigingen. Als ik met anderen in gesprek was over de kinderen en het laten logeren van de kinderen op een andere plek dan thuis, dan vond ik daar vaak nogal wat van. Het oordeel dat ik velde over een ander, had alles te maken met mijn eigen vastzitten én verlangen dat ook te doen. Oftewel, ik kon nogal wat leren over ‘die ouders die hun kinderen wél ergens anders lieten slapen’.

Mijn eigen mening over ouderschap en hoe je anderen hier vooral niet mee belast, zat me onwijs in de weg om een keuze te maken het anders te doen. Laat staan om het besluit te nemen woord bij daad te voegen om daarna ook daadwerkelijk tot actie over te gaan.

• Ik heb besloten kinderen te willen, dan moet ik ze zelf opvoeden.
• Anderen zitten er niet op te wachten taken die bij mij horen op zich te nemen.
• Wees anderen niet tot last met jouw keuzes.
• Je kunt het niet maken je kinderen zo weinig te zien als ouder, zeker omdat ze doordeweeks al naar school gaan en er het weekend juist tijd moet zijn voor het gezin.
• Het is niet oké je kinderen weg te brengen om vervolgens zelf zónder kinderen van alles te gaan doen wat je zelf leuk vindt.

Kun je je indenken dat ik mezelf hier volledig klem mee heb gezet? Dat ik niet eens meer erover na durfde te denken ze weg te brengen. Wat deed ik andere mensen wel niet aan? Wat zouden anderen over mij als moeder denken?

Terwijl ik dit schrijf, zijn de kinderen aan het logeren bij opa en oma. De eerste keer dat ze hier allebei tegelijk naartoe zijn gegaan. Bij het wegbrengen vroeg mijn schoenmoeder: ‘vind je het spannend?’. Mezelf enigszins groot houdend zei ik ‘nee, ik heb een heel weekend voor mezelf’. Toch voelde het daar zeker weten dubbel, zeker omdat ik de kinderen niet voor niets al die jaren niet of nauwelijks ergens anders heb laten slapen. Oftewel, lees al mijn eigen belemmeringen hierboven nog eens na. Natuurlijk vond ik het spannend en dat was oké. Dat mocht er zijn. Jup, ook deze coach is net mens en heeft zo haar eigen uitdagingen als het om loslaten gaat 😉. Tóch heb ik het maar mooi gedaan. Woord bij daad gevoegd, zelf de kinderen weggebracht en zonder twijfel weer naar huis gereden.

Wat ik ervan vond?

Heel eerlijk? Ik heb genoten van elke minuut. Toen ik thuis kwam zonder de kids, merkte ik op hoe moe ik eigenlijk was. Dat ik stiekem wel toe ben aan mijn zomervakantie. Dit weekend weg heeft ervoor gezorgd dat ik alvast wat tot rust en vooral op adem kon komen. Ik heb van alles ondernomen, zoals klusjes in en om huis, geshopt voor mezelf én de kinderen, paard gereden zonder tijdsdruk te voelen en vooral kei hard ontspannen. Lekker overdag op de bank gehangen en een serie gekeken; ik kan je zeggen dat het meer op bingewatchen leek, want the Lincoln Lawyer vonden mijn man en ik mega goed. Ik ben lekker in bad geweest, heb lekker een stukje gelopen en vooral genoten van de rust om mij heen.

Heb ik ze gemist?

Ik zal blij zijn als ik ze weer in mijn armen sluit en bekijk met liefde de leuke foto’s en filmpjes die we tussendoor krijgen. Daar staat tegenover dat ik ze zonder enig schuldgevoel los heb kunnen laten en dat voelt heerlijk. Het was lang geleden dat mijn man en ik zoveel tijd samen door hebben kunnen brengen én dat we allebei wat tijd voor onszelf hebben genomen. Vooral die tijd samen was geweldig. Weet je wat we hebben gedaan? We zijn diezelfde vrijdagmiddag nog naar de Efteling gegaan om een rondje achtbanen te doen. Alle attracties waar we niet samen in kunnen als we met de kids gaan. We zijn samen in de Baron, de Python, de Vogelrock en de Vliegende Hollander geweest. Daarna heerlijk samen gegeten én als toetje een Swirl besteld. Het was genieten!

De afgelopen jaren heb ik veel ‘gevonden’ van ouders die hun kinderen te pas en te onpas ergens anders lieten logeren. In alle eerlijkheid vind ik er nog steeds wat van als ouders hun kinderen vaak wegbrengen, ook al geloof ik ook dat iedereen zijn/haar reden daarvoor heeft. Daar staat tegenover dat ik iedereen ouderschap gun dat bij hem of haar past en vind ik vooral dat ik daarin zelf meer open mag staan voor alternatieve manieren dan de mijne. Want in alle eerlijkheid werkte mijn manier helemaal niet zo best. Alles zelf doen, zelf regelen, mezelf geen ademruimte gunnen, geen hulp willen vragen, niet los durven laten van de zorg en zo goed (of zo kwaad) als ik kon alle ballen maar hoog blijven houden.

Het kort los mogen laten van de zorg voor mijn kinderen, gaf echter zo’n verlichting in positieve zin, dat ik weer lekker ben opgeladen en er nu alweer naar uitkijk ze in mijn armen te mogen sluiten. Wat mij betreft gaan we in de toekomst meer de balans vinden tussen de kinderen thuis hebben én ze hun (en mijn) plezier gunnen door ze te laten logeren bij opa & oma.

Ik weet namelijk zeker dat goed voor jezelf zorgen als moeder noodzakelijk is om er ook voor je kroost te kunnen zijn. Een gezin draait op zijn best als pa en ma lekker in hun vel zitten en energie hebben om de kinderen op te voeden. Daarom heb je asociale tijd nodig om sociaal te kunnen zijn.

Gelukkig leer ik elke dag weer bij en heb ik ingezien dat loslaten van controle én mezelf wat gunnen me in dit geval meer oplevert dan dingen krampachtig zelf blijven doen, omdat ik vind dat ‘het zo hoort’.

Dankbaar ben ik dat ik tot dit inzicht gekomen ben door mooie en open gesprekken met andere ouders, waardoor ik erachter kwam dat achter mijn sterke mening vooral een mogelijk nog sterker verlangen zat.

Inzichten, ik ben er dol op, ook al doen ze soms een beetje pijn door de confrontatie met mijn eigen uitdagingen… Deze heeft mij geholpen milder te zijn richting mezelf en in die zin beter voor mezelf te zorgen. Zo kan ik de balans tussen inspanning en herstel beter inrichten. Win win voor zowel mijzelf áls mijn gezin 😉.

Loop jij weleens vast als het gaat om het maken van een keuze? Of heb je een keuze gemaakt en voeg je het woord niet bij de daad, waardoor er van actie helemaal niets komt? Een coach kan je helpen onderzoeken wat er speelt, zodat jij krachtige keuzes kunt maken om weer vooruit te kunnen.