De boskabouter

Misschien ken je de boskabouter wel. Die kleine wezentjes die je overal in het bos kunt vinden. Maar wist je dat ze soms ontsnappen uit dat bos en dan te pas en te onpas opduiken?

Ze zitten dan verstopt in de bosjes, achter dat ene schuurtje of zoeken een andere plek dicht bij jou in de buurt om zich te verstoppen. Pas dus goed op en zet je schrap, want die boskabouter heeft maar één doel: jou de stuipen op het lijf jagen. Nou ja, jou misschien niet, maar jouw paard wel.

Ik heb zelfs al dagen gehad, dat die boskabouters zich verstoppen onder het zand. Ja echt, precies op die ene plek in het zand waar mijn paard haar voet neer wilde zetten.

Zo ontspannen mogelijk probeer ik de bak door te rijden en me niets aan te trekken van die onzichtbare boskabouters, want heel eerlijk, ik zie ze niet. Geen enkele keer is het me gelukt zo’n boskabouter te betrappen op de narigheid die ze voor ogen hebben. Mijn paard daarentegen ziet ze geregeld wél en als ze uit het niets wegspringt of op een bepaalde plek in de bak niet “durft” te lopen, weet ik: daar zijn ze weer.

Hoe meer gespannen ik reageer op de situatie, hoe meer boskabouters er lijken te verschijnen. Het lijkt wel of die ene boskabouter met een onhoorbaar gefluit in no time zijn hele familie optrommelt. Dan gaat het van kwaad tot erger, met gesnuif en ongewenst gehuppel tot gevolg.

Toch lijkt het in het dagelijks leven ook wel eens alsof er boskabouters zijn. Na een langere periode onder druk te hebben gestaan, merk je dat je gedrag verandert. Dat kan er toe leiden dat jij degene bent die bij de club hoort. De club van mensen die de boskabouter ziet. Misschien niet letterlijk, maar je schrikt je geregeld suf. Door stress schrik je sneller en vaak ook voor dingen waar je normaal gesproken niet van zou schrikken.

Hoe komt dat dan?

Bij chronische stress krijg je te maken met een een systeem dat op scherp staat. Misschien merk je dat je in de tweede helft van de nacht wakker wordt en gelijk “aan” staat. Dat je gedurende de dag veel piekert en je lontje wat korter is dan voorheen. Sneller schrikken van allerlei dagelijkse dingen kan daar ook bij horen. Je hersenen veranderen bij langdurige stress, waardoor je sneller gevaar ziet en de alarmbel eerder afgaat. Hierdoor schrik je sneller van in jouw ogen onbenullige dingen, zoals een onverwacht geluid of een beweging. De gevolgen zijn niet bepaald prettig, want je hartslag stijgt als je schrikt en je voelt je gespannen.

Denkbeeldig geef je jezelf dan vaak een schop onder de kont, omdat je vindt dat je jezelf niet aan moeten stellen. Een andere manier om te dealen met deze situaties, is ze simpelweg vermijden. Niet meer naar die drukke feestjes gaan, afspraken afzeggen of dat gave project op je werk afslaan. Dan wordt je er ten minste ook niet zo mee geconfronteerd en dat geeft wat ademruimte. Korte termijn helpt dit je vast, maar zolang je niet werkt aan die boskabouters, zal er niet bijster veel veranderen.

De beste manier om af te rekenen met boskabouters, is te zorgen voor ontspanning en herstel. Jouw lijf de kans geven om naast die inspanning die je al langere tijd levert, tot rust te komen. Op die manier hebben de boskabouters geen grip meer op jou, hooguit nog op je paard die liever chill de bak doorsukkelt dan aan het werk moet.

Wanneer de boskabouters weer eens verstopt zitten in de bosjes of onder het zand in de bak, adem ik nog eens wat dieper uit en ontspan mijn onderlijf bewust.

Geen idee hoe af te rekenen met die boskabouters, omdat je al langere tijd meer gegeven hebt dan je aan energie beschikbaar had? Vraag je jezelf wel eens af hoe het kan dat je nog overeind staat?

Soms kom je alleen niet goed meer af van die boskabouters en dan kun je iemand inhuren waarmee je ze samen stuk voor stuk terug het bos in kunt sturen.

PS: ben je besmet met het paardenvirus, dan zul je nooit van de boskabouters afkomen. Hooguit help jij je paard inzien dat het heus wel meevalt met die kleine rakkers.