De kracht van kwetsbaar zijn
Midden dertig ben ik inmiddels en al tien jaar grap ik met vlagen dat ik volgens mij in het dertigers dilemma zit. Twijfels over mijn reden van bestaan, of dit het dan allemaal is, mijn kwaliteiten en mijn eigen(aardige) eigenschappen. Het houdt me nogal eens bezig…
Mijn man taait op een avond vroeg af naar bed en ik besluit een presentatie te bekijken van Brené Brown over kwetsbaarheid. Niet lang daarvoor heb ik voor Moederdag één van haar boeken gevraagd, want tsja, zelfs als ik naar bed ga, vind ik dat wat ik lees “zinvol” moet zijn. Tijdens haar presentatie benoemt Brené een quote, die me raakt. Tranen schieten in mijn ogen, brok in mijn keel en mijn hartslag versnelt. Je herkent zo’n moment vast en zeker. Ze zegt:
“I get so busy sometimes chasing the extraordinary moments, that I don’t pay attention to the ordinary moments.”
Door ons gehaaste leven, van alles dat we (van onszelf) moeten en vooral zinvol onze dagen doorkomen, vergeten we belangrijke zaken. Social media staat vol met prachtige plaatjes van (oude) bekenden of (vage) kennissen die de wereld (soms letterlijk) aan hun voeten lijken te hebben. We hebben het idee dat we zulke bijzondere momenten zelf ook moeten creëren, waardoor we de dingen die “o zo normaal” lijken simpelweg niet meer opmerken.
De reden dat ik zo van de quote schrok, is omdat ik mezelf hier net zo goed op betrap. De leuke momenten in de Efteling met mijn kinderen, het voorrecht dat we hebben om op vakantie te kunnen en andere dagjes uit waar we anderen soms van mee willen laten genieten. Toch zijn juist die hele kleine momenten misschien nog wel veel waardevoller en zul je deze momenten meer missen als iemand er niet meer zou zijn.
Direct schieten in mijn hoofd deze voorbeelden voorbij: mijn man die zijn dag standaard begint met een (iets te lange) douche, mijn jongste zoon die om zes uur in de ochtend begint met zingen totdat zijn slaaptrainer Sam wakker wordt, beneden vraagt hij of hij tijdens het smeren van zijn boterham op het aanrecht mag zitten en mijn oudste zoon die begint te mokken als we hem zijn opdrachten voor de logopedie vragen te doen en me zo verschrikkelijk hard kan knuffelen dat ik naar adem moet snakken. Kleine, waardevolle momenten die we zo vanzelfsprekend vinden, dat we ons er niet eens meer bewust van zijn.
De mooie en waardevolle momenten liggen gewoon binnen handbereik!
Ik voel mezelf kwetsbaar als ik aan deze momenten denk. Aan de ene kant ben ik enorm dankbaar voor mijn twee heerlijke jongens, mijn lieve man en ons huis waar we als gezin fijn wonen. Aan de andere kant voel ik een bepaalde angst om dingen kwijt te raken. Het leven is kwetsbaar (dit heb ik van dichtbij helaas al mee mogen maken, net als jij misschien), waardoor we geneigd zijn niet het lef te hebben om uit onze comfortzone te gaan. We houden daardoor soms krampachtig vast aan wat we hebben en als iets spannend wordt, overwegen we om iets niet te doen.
Wat als het mis gaat?
Wat als ik faal?
Wat als anderen wat van me vinden?
Zomaar een greep uit mijn eigen gedachten, die voor jou mogelijk ook herkenbaar zijn.
Toch geloof ik dat als ik me kwetsbaar opstel, ik een rijker leven zal hebben. Ook al betekent dit dat ik zo nu en dan uit mijn comfortzone moet stappen en me kwetsbaar(der) op mag stellen.
Ben ik er dan al met dit voornemen? Nee!
Ik denk dat ik hiervoor levenslang heb om te leren, elke keer weer op te komen dagen als
het moeilijk is en mijn eigen twijfels over mezelf niet leidend te laten zijn. Te
geloven dat er onvoorwaardelijk van me gehouden wordt en andersom, ook al betekent dit
dat de pijn groot is als ik iemand verlies.
Dat betekent voor mij bijvoorbeeld:
Dat betekent misschien ook dat jij eens bij een vriendin of andere bekende die je vertrouwt, aangeeft dat het stiekem niet zo goed met je gaat, hoe lastig dat ook is om te delen.
Dat zijn de momenten om te koesteren!
Daarom sluit ik vandaag af met de volgende (voor mij) belangrijke woorden:
Enjoy the ordinary moments, make them count!