Ik kon niet meer doen wat ik voorheen wel kon
Niet zeuren, gewoon door gaan.
Dit was wat ik standaard tegen mezelf zei als het even wat minder ging. Het kostte me in die tijd steeds meer moeite om mijn werk uit te voeren.
Hoe harder ik ging vechten om gewoon door te gaan, hoe erger het leek te worden. Ik had letterlijk meer uren nodig om hetzelfde werk gedaan te krijgen. Mijn aanpak? Extra uren draaien door vroeger te beginnen en in de avond door te werken. Dit in plaats van tijd en rust voor mezelf te nemen. Gedurende de werkdag werkte ik niet meer efficiënt en leek het soms alsof er niets uit mijn handen kwam. Uit mijn handen, de handen van een harde werker. Ik snapte er geen bal van. Hoe dan?! Hoezo overkwam mij dit?
Op zondag bereidde ik alvast mijn rapportages voor om maandag in ieder geval rustig op te kunnen starten. Het overzicht raakte ik steeds meer kwijt en paniek overheerste geregeld als de dag weer eens anders liep dan verwacht. Ik voelde aan alles dat het de verkeerde kant op ging met me. Vooral omdat ik moeite kreeg te genieten van mijn kinderen en man, oftewel mijn kostbare vrije tijd, mijn gezin. En toch, toch ging ik stug door terwijl ik beter wist.
Totdat ik me besefte hoe ongelukkig ik eigenlijk was. Niet door het werk an sich, maar doordat ik mijn gevoel compleet negeerde. Ik benaderde alles vanuit mijn hoofd. Heel eerlijk, dat had me ook veel gebracht in al die voorgaande jaren. Mijn interne aanjager zorgde ervoor dat ik continu doorging, ook als ik twijfelde of die promotie wel een goede stap voor me was. Twijfels aan mezelf of ik wel goed genoeg was, werden aan de kant gegooid en ik ging ‘gewoon door’.
Nu ging het echter niet meer alleen om mijn carrière en de support van mijn man. Er waren inmiddels ook kinderen in het spel, oftewel een gezin. Mijn gezin welteverstaan. Dat veranderde de situatie voor mij aanzienlijk. Mijn behoeften, mijn waarden waren écht veranderd in de loop der jaren. Ambitieus was ik nog steeds, geen twijfel over mogelijk. Hard werken wilde ik nog steeds, ook daar geen vraagteken. Maar wat was het dan wel?!
Mijn vader leerde me als kind al: “van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan”. Daar ben ik het tot op de dag van vandaag mee eens. Wél voeg ik daar vanuit mijn eigen ervaring aan toe: “mits je de juiste balans weet te vinden.” Want dat was het, ik wilde alles maar dan ook alles op 110% blijven doen. Daar liep ik compleet op spaak en leeg als er ergens in het leven iets tegen zat. De hoge lat die ik mezelf al jarenlang oplegde, ging me steeds meer in de weg zitten toen er meer ballen kwamen om hoog te houden. De veerkracht ging er steeds een beetje meer vanaf en van (werk)geluk was geen sprake meer. Ik was er klaar mee.
Wat een route heb ik afgelegd in de afgelopen jaren en wat ben ik daar blij mee! Want wat ik nu ervaar, is een leven in balans. Ik geniet van de momenten met mijn kinderen, ga weer lekker met mijn man avondjes uit, zorg goed voor mezelf, ben gelukkig met de keuzes die ik heb gemaakt, blijf werken aan mijn ontwikkeling, heb plezier in mijn werk én ondersteun anderen bij hun ontwikkeling. Het perfecte plaatje? Nee hoor, gelukkig ben ik nog steeds gewoon mens en ga ik af en toe kei hard op mijn bek. Gelukkig wel steeds minder vaak, want ik heb het vaak al door als ik begin te struikelen. Dan kan ik al bijsturen en dat voelt goed. Dat gun ik andere vrouwen met een verantwoordelijke baan én een privéleven waar ze door stress minder van kunnen genieten ook.
Vanuit mijn eigen ervaring, gecombineerd met gedegen opleidingen op gebied van stress en burn-out begeleid ik sinds enkele jaren ambitieuze vrouwen bij:
Mijn ambitie?