In de put

Vorige week bracht ik mijn oudste naar school. De jongste ging op zijn loopfiets weer mee terug naar huis, omdat hij pas na de zomer naar school zal gaan. “Mamadag” wordt de vrijdag bij ons thuis ook wel genoemd. Niet dat mama die dag vrij heeft. Nee, mama moet hard werken op zo’n dag. Het huis poetsen, de jongste entertainen, wat afspraken tussendoor die het beste op een vrijdag gepland kunnen worden en de tuin alvast voorjaarsklaar maken. Tussen al deze klussen en het harde werken door, is er gelukkig ook volop ruimte om te genieten van de momenten die ik één op één met mijn jongste heb en doen we spelletjes, gaan op familiebezoek of samen naar de Efteling. Voor je het weet, gaat ook hij naar school. Iets waar ik met dubbele gevoelens naar uit kijk én tegenop zie.

Deze vrijdag verliep wat anders dan ik dacht… Op de terugweg bereikten we de brandgang achter ons huis. Zo kon mijn jongste de loopfiets netjes in de tuin onder het afdak zetten. In de brandgang liep echter een moedereend met meer dan tien jongen. Ineens voelde een dag met slechts één kind thuis als een ‘eitje’. We hielden afstand van de moedereend, totdat ze onze poort voorbij was en wij zonder de eenden te storen naar binnen konden. Dachten we… Eén van de kuikens hield namelijk afstand van de groep en schoot onder onze poort door onze tuin in. De moedereend keek een keer om en besloot haar weg te vervolgen met één gezinslid minder. Dat konden ik en mijn zoontje niet laten gebeuren. Toen we de poort opende, stormde het kleine kuikentje al roepend om zijn moeder op ons af.

Tijd voor actie! Het startsein voor onze missie was gegeven.

We liepen in de richting van de moedereend en het kuikentje liep, nog steeds piepend, achter ons aan. Helaas liep hij niet door naar zijn moeder, maar bleef aan ons plakken. Aangezien ik zelf naar een afspraak moest, belde ik mijn man die thuis aan het werk was om ons te ondersteunen bij deze missie. De moedereend was inmiddels uit zicht, de hoek om en een straat verder. Met zijn drieën (mijn man, ik én mijn zoon) lokten we het baby eendje richting zijn moeder en daar gebeurde het. Eén straat verder kreeg het jong zijn moeder in het vizier en rende op haar af. De moedereend zat wat verloren midden op straat met haar jongen, toen ze het eendje aan zag komen rennen. Moedereend kwam samen met haar kroost in beweging en zo werd het gezin weer herenigd. Gelukkig - eind goed al goed - dachten we.

Ik wilde naar huis lopen om naar mijn afspraak te gaan, toen mijn zoontje riep: ‘mama, de eendjes zijn in de put gevallen’. Toen de moedereend met haar kroost in de richting van het achtergebleven eendje liep, huppelden haar kuikens achter haar aan. In de straat lagen echter meerdere ‘putten’ over de gehele weg, die het overtollige water afvoeren uit de straat en naar het gras daaromheen afvoeren. Haar kroost was echter nog zo klein, dat zes van de kuikens in de put vielen. Ik had het niet gezien, maar mijn zoon met zijn spottersogen wel. Wat doen we nu?!

De missie werd vervolgd, want er kwam een nieuwe uitdaging bij. De dierenambulance werd gebeld, want de put kon niet geopend worden. Alhoewel de eendjes er in theorie uit konden door richting de uitgang naar het gras te lopen, zaten ze wanhopig te piepen zonder zich te verroeren. De dierenambulance zou er met een uur kunnen zijn. Ondertussen moest ik écht naar mijn afspraak en bleef mijn man met inmiddels hulp van een andere moeder en kind achter om de missie voort te zetten.

Toen we terugkwamen van mijn afspraak, kregen we goed bericht. Met drie volwassenen en erbij gehaalde hulpmiddelen werden de eendjes tijdens onze afwezigheid uit de put gered en herenigd met hun moeder. Het was een missie waarin samengewerkt werd om het welzijn van de dieren en hun terugkeer naar een veilige plek. Ik die het kuiken met zijn gezin herenigde, mijn zoontje die de dieren zag vallen in de put én mijn man die het kroost uit de put hielp en het totale gezin wederom herenigde.

Dit hele tafereel deed me denken aan stress. De uitwerking hiervan en hoe deze bijzondere ochtend in het teken stond voor wat ik in praktijk vaak zie gebeuren bij mijn klanten. Wanneer je namelijk lange tijd stress ervaart, zonder je je op een bepaald moment meer af van de groep. Dat kan zijn van je familie, van vrienden of van je collega’s op het werk. Je hebt geen zin meer in de drukte, geen zin meer in avondjes uit of verplichte sociale activiteiten. Het afgezonderde eendje deed me hieraan denken. Soms lukt het jezelf te herpakken en kun je je draai weer wat meer vinden. Je zet je schouders er gewoon weer onder of zet een tandje bij,waardoor je gevoelsmatig weer ‘door’ kunt. Als stress echter te lang aanhoudt en het lukt je niet jezelf te herpakken, dan is stress net een sluipmoordenaar.

Langzaam, beetje bij beetje, raak je meer van jezelf verwijderd. Je lijf staat steeds vaker in een staat van paraatheid, je slaapt slechter en je lontje wordt korter. Geregeld schrik je ergens van, je hebt meer moeite je te concentreren en het uitvoeren van je werk kost je aanzienlijk meer energie dan voorheen. Aan het einde van de dag ben je uitgeblust. Doordat de effecten van stress geleidelijk verlopen, heb je het zelf niet gelijk in de gaten. Totdat de signalen die je lijf geeft zo overduidelijk zijn, dat het voelt alsof de handrem erop getrokken wordt. Dan kan je het gevoel hebben in een put beland te zijn, net zoals deze eendjes. Ze hadden het gevaar niet op tijd gesignaleerd, net zoals dat met stress kan gaan.

Soms lukt het je dan alsnog er zelf uit te komen, maar net zoals bij deze kuikens, kan wat hulp nodig zijn. Het valt namelijk niet meer mee het overzicht te bewaken, de (nood)uitgangen te zien of überhaupt de energie te vinden om te kijken wat er moet gebeuren. Dan is het inzetten van ondersteuning nodig én dat versnelt gelukkig ook nog eens je herstel. Dit zal ertoe leiden dat je binnen afzienbare tijd weer voelt dat je lijf de goede kant op gaat, waardoor je op je werk weer meters kunt maken én daarnaast energie overhoudt om te genieten van je privéleven.

Want zeg nu zelf: als je lekker in je vel zit, veerkrachtig bent en grip hebt op stress, kun je er ook voor anderen zijn. Dan kun je de missies die op jouw pad verschijnen aan en genieten van dit soort mooie dan wel leerzame momenten. Wij hebben de hele dag nog nagenoten van onze bijzondere missie en hopen de eendjes de volgende keer lekker zwemmend in het water tegen te komen. Op naar een volgende missie!