Mijn rode knop

Ik start met een knoop in mijn maag aan het gesprek met mijn leidinggevende. Vandaag wil ik het écht benoemen. Dit is zo verschrikkelijk lastig, want ik ben geen ‘zeur’ en vind vooral dat ik door moet gaan. Met enige twijfel geef ik aan dat ik moeite heb met de werk-privé balans op dit moment, omdat ik door de drukte op het werk mijn kinderen beperkt zie. Zo, dat is mijn strot uit. Met een zucht van verlichting wacht ik op een begripvolle reactie en een passende oplossing om te voorkomen dat ik op mijn tenen blijf lopen. Natuurlijk weet ik ook dat ik hier zelf een aandeel in heb, alleen voel ik ook dat ik wat hulp nodig heb om weer het juiste pad te vinden. Dan komt de reactie die ik niet aan zag komen…

“Ach, die tijd met je kinderen haal je later wel weer in…”

Ik wist niet dat ik een rode knop had op dit onderwerp, maar er wordt genadeloos op geramd.

Deze zin raakt me enorm. Boosheid, verdriet, onbegrip, ongeloof, woede. Van allerlei emoties gaan er door me heen. Enigszins teleurgesteld, waarbij ik niet weet of ik meer teleurgesteld ben in mezelf of in mijn leidinggevende, sluit ik het gesprek af.

Eenmaal klaar met mijn werkdag voelde ik me compleet over de rooie. Vanuit deze emotie neem ik direct het besluit dat ik niet meer zo hard ga lopen op het werk. “Ze zoeken het maar uit.” Niet dat me dit in praktijk gelukt is overigens, maar dat terzijde. Nog meer dan ik wilde, schoot ik in de overlevingsstand waarbij ik steeds meer weerstand voelde bij mezelf. Het was namelijk niet de eerste keer dat er een reactie kwam waar het begrip niet vanaf spatte. “Is dit wel een manager en bedrijf waarvoor ik wil werken?” Van alles ging er door me heen in die periode.

Terugblikkend op deze situatie, realiseer ik me dat dit onder andere te maken heeft met mijn opvoeding. Mijn vader werkte veel en hard, waardoor hij niet altijd thuis was. Als kind vond ik dat soms best ingewikkeld. In 2020 is mijn pa (op veel te jonge leeftijd) na een kort ziekbed overleden. Ik wéét daardoor dat het leven korter kan zijn dan je verwacht en vooral onvoorspelbaar kan zijn. Dus HOEZO haal ik die tijd ‘later wel weer in’? Misschien is er helemaal geen later! Oké, het wordt nu een tikje dramatisch, maar dit maakte wel dat het mij zo raakte. Werk-privé balans is voor mij, zeker sinds de geboorte van mijn kinderen, een belangrijke waarde. Mijn rode knop werd door deze triggers overduidelijk ingeduwd.

Wat ik inmiddels weet, is dat ik niet de enige ben die op lastige situaties is gestuit in gesprek met een leidinggevende. Als iemand, soms eindelijk, de moed verzameld heeft om in een gesprek aan te geven dat je niet lekker in je vel zit, dan helpt het niet als je een vervelende reactie krijgt. In de toekomst kan het dan gebeuren dat je nóg langer wacht voordat je aangeeft dat het niet goed met je gaat. Met alle gevolgen van dien…

Regelmatig hoor ik vanuit mijn klanten opvallende verhalen wanneer zij met lood in hun schoenen bij hun leidinggevende bespreekbaar hebben gemaakt dat het niet helemaal goed met ze gaat. Niet gehoord worden, geen veilige omgeving, geen steun of simpelweg niet eens de ruimte krijgen om in gesprek te gaan… Mogelijk heb je zelf ook wel eens zo’n situatie meegemaakt. Er is daarom, ook voor managers/werkgevers, nog voldoende winst te behalen in het voeren van gesprekken met medewerkers als je het mij vraagt.

Ik ben benieuwd of jij wel eens een bijzondere reactie kreeg van je leidinggevende, nadat je had aangegeven dat je niet lekker in je vel zat op dat moment. Hoe verliep dat? Deel het gerust met me.

Heb jij ervaring met het voeren van deze gesprekken en een tip die je het delen waard vindt? Ook dan nodig ik je uit contact met mij op te nemen via info@flowcoachingenadvies.nl.
Ik deel graag kennis en informatie met mijn netwerk, die van toegevoegde waarde kan zijn.