Ongeplande noodzakelijke activiteiten
Als ik de tas inpak, voel ik mijn horloge trillen. De mededeling “uw stressniveau is opvallend hoog” verbaast me niets. Gehaast ga ik verder en kraak ik mijn hersenen om te zorgen dat ik niets vergeet.
Een kwartier daarvoor kregen we bericht dat mijn benauwde zoon na ons bezoek aan de huisartsenpost doorverwezen werd naar het ziekenhuis. Snel mijn man en andere zoon thuis afzetten, spullen pakken en door naar het ziekenhuis. Ondanks dat het niet de eerste keer is dat we met dezelfde klacht doorverwezen worden, voel ik me toch ongemakkelijk en vooral bezorgd. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming voel ik de spanning bij mezelf wat zakken. Fijn dat we er zijn. Ondertussen zie ik allerlei mensen binnen komen en natuurlijk krijg je de details niet mee, maar je voelt de spanning van anderen en de zorgen om je heen. Dan worden we de SEH ingeroepen en kunnen we in alle rust ons ‘ongeplande uitje’ voortzetten in een kamer voor onszelf.
Enkele uren later is er een duidelijk behandelplan en gaan we naar huis in de hoop dat de situatie vlot verbeterd. Zo niet? Dan trekken we weer aan de bel. Een advies waar ik vertrouwen in heb én een duidelijk plan voor de toekomst. Gerustgesteld lopen we naar de parkeergarage om daarna weer heerlijk naar huis te rijden.
Deze zondag hadden we eigenlijk niets gepland. Bewust even bijtanken van een drukke week. Gezinsleven, een baan, sociale contacten, sporten en andere bezigheden; het zorgt als dertiger voor een volle agenda met soms (te) weinig tijd om te niksen. Juist dat niets doen is zo belangrijk om te herstellen, bij te tanken en met frisse energie de volgende week te starten. Want uitslapen is er bij ons niet bij en na een week vol gebroken nachten was dat dagje ontspannen erg welkom.
Liep deze bewuste vrije weekend dag dus even anders dan gepland zeg... Nee zeggen tegen deze specifieke ongeplande activiteit was geen optie, want als moeder gaat je baan 24/7 door. Zeker bij dit soort omstandigheden wordt er een beroep op je flexibiliteit van het moederschap gedaan. Gelukkig kunnen we makkelijk schakelen en had mijn man tijdens mijn bezoek aan het ziekenhuis mijn geplande huishoudtaken overgenomen. De boodschappen waren gedaan én de benedenverdieping gepoetst. Dat was heerlijk thuiskomen en daardoor kon ik, samen met mijn zieke zoon, de rest van de middag rustig bijkomen. Tijdens zijn slaapje ben ik lekker begonnen aan een puzzel en in de tijd dat hij wakker was, zat ik lekker aan zijn voeteneind of puzzelde naast hem wat verder.
Aan het einde van onze afspraak met de kinderarts eerder die dag, dacht ik terug aan de verschillende adviezen die in het verleden gegeven werden over zijn behandelplan. Een huisarts die het één vermoedde, de kinderarts die aangaf dat het met een bepaald medicijn in hogere dosis weer rustig zou worden en de apotheker die wilde checken of dit voorgeschreven advies wel klopte – want dit was wel een erg hoge dosis namelijk. Het zorgde ervoor dat ik die betreffende ochtend twijfelde wat ik moest doen en daarom contact opnam met de huisartsenpost. En zo geschiedde.
Dat verward raken van adviezen, gebeurt geregeld wanneer je stressklachten hebt. Gevraagd én ongevraagd krijg je van alle kanten adviezen van je partner, vrienden, familie of collega’s:
De adviezen vliegen je vaak om de oren, maar waar doe je goed aan? Wat is het beste voor jou?
Wat mij betreft is het altijd belangrijk te kijken naar de oorzaak.
Daarnaast kijk ik eerst hoe ik met bewezen effectieve middelen mijn klant kan ondersteunen het stresssysteem weer tot bedaren te brengen. Als lijf en hoofd weer de goede kant op gaan en er weer voldoende energie is, gaan we aan de slag met de oorzaken. Ieder uniek mens vraagt deels een andere aanpak, want oorzaken kunnen zo verschillend zijn. Er is daarom geen ‘one size fits all’. Het grote voordeel van een coach, is dat deze persoon geen oordeel over jou of jouw situatie heeft. Daardoor zijn er geen gekleurde adviezen. Sterker nog; als je ertoe in staat bent nadat je weer wat minder vermoeid bent, gaan we vooral kijken naar de antwoorden die al in jou zitten. Het zal je verbazen hoeveel je (met een beetje hulp) zélf kunt doen.
Dankbaar was ik - dat ik aan het einde van deze gekke dag nog voldoende energie had om een fijne avond te hebben. We namen de adviezen van de kinderarts ter harte en wisten wat ons te doen stond. We hadden de regie weer in handen en die kleine man, die herstelde gelukkig vlot. Wat een veerkracht hebben die kinderen toch! Om jaloers op te zijn 😉.