Overgeleverd aan anderen

Toen ik mijn man leerde kennen, was een van onze eerste gesprekken een beetje een vreemde. Ik wist namelijk niet zeker (nou ja, bijna zeker van niet) of ik kinderen wilde. Aangezien we niet meer op een leeftijd waren om te wachten met een belangrijk gesprek als dit, vond ik dat mijn (toen nog) vriend het recht had zijn eigen keuze te maken na deze informatie. Hij besloot gelukkig dat ik de moeite waard was om te blijven en inmiddels is mijn toenmalige vriend al enkele jaren mijn man.

Na zo’n 1.5 jaar samen begon het toch te kriebelen, ik wist niet wat me overkwam. Met deze bijzondere man zag ik het helemaal zitten. Op dat moment wist ik wat al die vrouwen bedoelden met “rammelende eierstokken” 😉. In mijn omgeving werd wisselend gereageerd bij het vertellen van het heuglijke nieuws, want ik was vrij open over hoe ik mijn toekomst voor mij zag. Ja, ik heb dan ook serieus ook de vraag gekregen of het een ongelukje was 😂.

Mijn eerste zwangerschap was een spannende, want kort nadat we trouwden toen ik zo’n 30 weken zwanger was, bleek mijn bloeddruk te hoog. Al snel volgde de diagnose zwangerschapsvergiftiging. Met ruim 33 weken belandde ik in het ziekenhuis met de mededeling dat ik niet meer naar huis ging totdat mijn kind geboren was. Mijn eerste reactie was: “maar dat duurt nog 6 weken!” De arts glimlachte voorzichtig en zei: “mevrouw, we gaan proberen te rekken tot 37 weken”. De ernst van mijn situatie had ik niet in de gaten. Drie keer per dag werd onder andere mijn bloeddruk gemeten en als die enkele keren op rij verhoogd was, werd de medicatie aangepast. Ik voelde me niet ziek, maar kreeg allerlei beperkingen opgelegd. Zo mocht ik de afdeling niet af, moest ik veel rusten en bezoek beperken. Toen mij werd verteld dat het kijken van een serie vanwege de hoeveelheid prikkels afgeraden werd, werd ik er zelfs geïrriteerd van. Ik voelde me tenslotte nog prima en vond de gehele ziekenhuisopname wat overdreven.

Een zwangerschapsshoot stond al gepland en op eigen verantwoordelijkheid mocht ik een half uur de afdeling af voor een shoot in een klein stukje bosachtig gebied naast het ziekenhuis. Daarbij werd één voorwaarde gesteld: je moet in een rolstoel naar buiten en mag dus niet lopen. What the f*ck dacht ik alleen maar - wat een onzin. Ik kon nog altijd alles en begreep daardoor de in mijn ogen wat strenge restricties absoluut niet. Maar deze shoot zouden ze écht niet van me afpakken, dus besloot ik in rolstoel met nog een infuus in mijn hand (voor als er snel ingegrepen zou moeten worden) te gehoorzamen.

Na zo’n 36 weken voelde ik mijzelf ineens niet lekker meer. Bezoek kostte me energie, ik voelde me vermoeid en niet meer mezelf. In slechts enkele dagen tijd veranderde er veel en had ik voor het eerst het gevoel dat ik niet in orde was. Doordat ik dit zelf na ruim 2 weken ziekenhuis aangaf bij de artsen werd dit signaal heel serieus genomen. Je wordt vanavond nog naar een andere afdeling gebracht om te gaan bevallen. Ik schrok me rot, want zo erg schatte ik het wederom niet in.

De inleiding werd gestart en de bevalling (waar ik al vanaf het moment dat ik zwanger was doodsbang voor was) was dichterbij dan ik dacht. Na slechts 4,5 uur vanaf de eerste pijntjes werd mijn oudste geboren. Hoe spannend de bevalling voor artsen en ander zorgpersoneel was, kreeg ik niet mee. Mijn man wel, want toen hij de bloeddrukken zag tijdens de bevalling, werd het apparaat snel van hem afgedraaid. Achteraf hoorde ik dat men zich grote zorgen over me had gemaakt tijdens deze uren. Nog 2 dagen moest ik aan een infuus blijven liggen, die verdere complicaties door de zwangerschapsvergiftiging moesten voorkomen. Voor mijn baby zorgen was daardoor wat lastiger, aangezien ik zo min mogelijk mijn bed uit kon/mocht. Los daarvan was ik gesloopt, mijn lichaam compleet oververmoeid. Ondanks dat het een heerlijk klein mannetje was (hij woog nog geen 2500 gram), voelde het direct als een enorme verandering in mijn leven.

De touwtjes van mijn leven hield ik graag in eigen handen en afhankelijk zijn voelde alles behalve prettig. Toch durfde ik wel op anderen te vertrouwen en was ik meer dan blij met onze kraamhulp, waar we voor het eerst kennis mee maakten, toen ik vijf dagen na de geboorte van mijn zoon het ziekenhuis mocht verlaten. Na drie weken was ik eindelijk weer thuis, weliswaar in hele andere omstandigheden, want in plaats van met zijn tweeën waren we ineens met drie personen.

Ik genoot van de tijd samen, leerde veel over het zorgen voor een klein levend wezentje en durfde toe te geven dat veel van de bekende clichés klopten. Alles had ik over voor dit ventje.
Mijn eigen herstel verliep gelukkig voorspoedig, al zeg ik het zelf 😉 en met een mentaliteit van “niet zeuren gewoon doorgaan” en “wees sterk” zette ik vlot stappen vooruit.

Dat ik op dag 10 wederom in het ziekenhuis zou zitten, omdat het met onze zoon niet helemaal goed ging, had ik niet verwacht. Mijn eerste uitstapje naar buiten was wederom een ritje naar het ziekenhuis. Wat een domper en wederom het medische circuit in. Gelukkig bleek alles mee te vallen en konden we snel weer naar huis, waar het echt genieten als gezin zich vervolgde.

Tijdens een coachsessie enkele jaren later - als onderdeel van mijn coachopleiding – realiseerde ik me dat dit een patroon was. Mensen om mij heen zagen vaak veel eerder de ernst van zaken in als het om mijn gezondheid ging, dan dat ik dat zelf in de gaten had. Met deze vrij extreme situatie lees je het ook terug.

Ga jezelf eens na. Hoe vaak is het niet zo dat iemand uit je omgeving vraagt of het wel goed met je gaat? Die ene collega, je partner, een vriendin of zelfs je kind?

Dit geldt ook zo voor stress. Wanneer je te lange tijd onder druk staat, wordt er op verschillende manieren aan je duidelijk gemaakt dat het niet oké met je gaat. Of dat zich nu uit in fysieke of mentale klachten, is niet relevant. Wat wél relevant is, is dat we adviezen in de wind slaan, ons lijf negeren en een snauw kunnen geven tegen degene die jou met de beste bedoelingen wil helpen het tij te keren.

Sterk zijn, een hands on mentaliteit hebben van “niet lullen maar poetsen” of er altijd voor anderen willen zijn… Een greep uit enkele prachtige kwaliteiten die je, als het om voor jezelf zorgen gaat en je grenzen bewaken, flink in de weg kunnen zitten.

In de jaren nadat ik moeder ben geworden leerde ik wijze (levens)lessen:

• Een perfecte moeder bestaat niet - hoe is dat ook mogelijk eigenlijk?! Voor alles moet je leren en examen doen, maar moeder worden in een razendsnelle maatschappij met veel externe druk moeten we maar gewoon doen.
• Soms is het nodig jouw lat bij te stellen - en weet je, dat is oké. Het helpt je de dag door te komen, dus dat tukkie tussen de middag op de bank omdat je door de gebroken nachten soms niet meer overeind kunt blijven… Lekker doen!
• Geniet van elk moment - eentje die voor mij nog meer is gaan betekenen toen mijn vader, de opa van mijn kids, overleed. Niemand weet wat de dag van morgen ons brengt, maar vandaag pakken ze niet meer af. De mooie en moeilijke momenten horen bij het leven, net als de uitdagingen waar je als moeder mee te maken krijgt.
• Een dag voor de kinderen zorgen kan pittiger zijn dan een dag naar je werk gaan. Genieten van je werk én daar invulling geven aan je carrière, niets mis mee. Als werk voor jou belangrijk is dan moet je daar werk van maken. Welke keuze je ook maakt, er zijn altijd meningen van anderen. Ik geloof dat meerdere wegen naar Rome leiden en dat er geen goed of fout is - alleen veel verschillende meningen waarbij voor alles voor- en nadelen te benoemen zijn. Ik ben blij dat ik naast moeder óók invulling geef aan mijn carrière op een manier die voor mij goed voelt.

Goed, terug naar waarom ik deze blog wilde schrijven… Neem mensen om je heen serieus als ze zich zorgen maken over je. Juist als je lange tijd stress ervaren hebt, kan jouw vermogen om te oordelen wat mistig worden. Zeker voor werkende moeders, die veel ballen hoog te houden hebben en 24/7 diensten draaien (omdat het werk nadat je thuis komt van je baan niet ophoudt), kan ik me indenken dat hieraan toegeven ingewikkeld is. Dat is oké. Net als moederschap of een verantwoordelijke baan, kan omgaan met stress zorgen voor de nodige pijnlijke leermomenten.

Durf je je ervoor open te stellen om de signalen uit je omgeving te horen, zodat je er daarna zelf eens rustig over na kan denken wat jij er zelf van herkent? Dan zet jij een goede eerste stap naar een keuze maken. Want zolang je nog geen burn-out hebt en compleet omgevallen bent, is er een keuze om het anders te gaan doen. Om niet overgeleverd te zijn aan anderen, omdat je lijf niet meer kan. Dat punt voorkomen zou voor jou als werkende moeder prioriteit mogen zijn, want juist dan kun je er optimaal zijn voor eenieder die voor jou belangrijk is.