Waarom overkomt mij dit?!

In 2020 heb ik de sluiting van de kinderopvang als zeer heftig ervaren. De dagen werken met de kinderen thuis vond ik intens. Met twee kinderen onder de twee, beiden in de luiers en slapend op andere momenten van de dag, werd het haast een militaire operatie om alles uitgevoerd te krijgen. Zowel qua werk als zorg voor het gezin.

De één stond om 5.00 uur op om vanaf 5.30 uur voor de kinderen te zorgen (ja, dit was serieus het tijdstip waarop ze wakker werden) en de ander begon om 05.30 uur met werken. Zo wisselden we elkaar af tot 17.00 uur en besloten we van vier dagen werken over te schakelen naar vijf, omdat het anders simpelweg niet lukte onze uren te maken.

De kinderopvang zou weer opstarten op 11 mei. Thuis grapten we dat de vlag die dag uit zou gaan. Helaas moesten wij 8 mei de keuze maken de kinderen langer thuis te houden. Met een hele goede, maar trieste reden…

Mijn vader, slechts 58 jaar en nèt met pensioen na een leven lang hard werken aan een eigen bedrijf, bleek ongeneeslijk ziek. Deze dag kregen we het bericht te verwerken dat er eigenlijk niets meer aan te doen was en dat hij nog maximaal drie maanden te leven zou hebben. De periode ervoor in het ziekenhuis mochten we hem niet bezoeken, want tsja, corona regels… Midden in coronatijd hebben wij na zijn thuiskomst uit het ziekenhuis al na slechts twee weken al afscheid van hem moeten nemen. Een uitvaart in een zaal met slechts 27 genodigden vormde het trieste afscheid van mijn veel te jong overleden vader.

Alsof maart tot en met juni nog niet voldoende voor opschudding in mijn leven hadden gezorgd, kreeg ik in juli te horen dat mijn functie zou komen te vervallen. Een moeilijke keuze moest na 10 jaar werken voor mijn eerste werkgever gemaakt worden: blijven (in de hoop dat er geen reorganisatie zou volgen) in een andere rol óf stoppen. Ik koos, voor het eerst vooral op mijn gevoel en minder met mijn verstand, voor stoppen. Zo hoopte ik meer rust te vinden na een hele onrustige periode.

Meer rust vond ik helaas niet. Inmiddels stond ik helemaal stijf van de stress uit angst geen nieuwe baan te kunnen vinden. Na het verlies van mijn vader én mijn baan in nog geen twee maanden tijd, was het eigenlijk nodig om te rouwen. Daar kwam ik alleen totaal niet aan toe door de overlevingsstand waar ik in stond, gedreven vanuit angst. In mijn hoofd stond het verkoopbord al in onze voortuin (oké, aan het raam geplakt want we hebben geen voortuin). Die gedachten hielden me de gehele dag bezig en ondertussen was ik ook aan een opleiding begonnen, die me de nodige tijd kostte. Een welkome afleiding in deze tijden, maar ook pittig.

Als ik op dat moment een test had ingevuld om te kijken of ik in een burn-out zat, weet ik zeker dat het resultaat niet mals zou zijn. Niet gek ook, gezien alles wat er in een korte tijd gebeurd was. Mede door mijn opvoeding heb ik geleerd onafhankelijk te zijn en ik geloof er zelf niet in dat bij de pakken neerzitten helpt. Toch vond ik het ingewikkeld, achteraf gezien meer dan ik toe wilde geven.

Pas toen ik mijzelf in deze periode minder bezig ging houden met “waarom mij dit allemaal moest overkomen” en ik mezelf ging richten op dingen waar ik wél invloed op had, ging het steeds beter met me.

Inmiddels kan ik hardop uitspreken dat deze heftige periode, ook wel “life quakes” genoemd, me veel gebracht hebben. De band met mijn zusjes is vele malen beter geworden, het helpt me te relativeren als er dingen tegen zitten en met overtuiging besloot ik dat mijn gezin altijd prioriteit heeft. Dit laatste vond ik overigens niet altijd zo vanzelfsprekend, want voor mij was (en is) werk/carrière óók belangrijk. Ik riep wel dat mijn gezin op één stond, maar handelde daar niet altijdnaar, met name als het om werk ging. Vanaf nu zou ik het niet alleen roepen; ik zou het daadwerkelijk gaan doen. Mijn gezin eerst, want het leven is te kort om belangrijke dingen te missen!

Mijn leven heeft meer betekenis gekregen sinds dit onrustige jaar vol heftige gebeurtenissen. Hiermee bedoel ik dat het me veel beter lukt te genieten van de dingen in het leven, hoe klein ook. Ik heb inmiddels vier opleidingen/cursussen gevolgd die gerelateerd zijn aan coaching én elk jaar gun ik mezelf er één of twee. Mijn waarden heb ik helder op mijn netvlies en hier geef ik bewuster aandacht aan. Stressvolle perioden op het werk kan ik beter in perspectief zetten én ik geef mijn grenzen beter aan. Natuurlijk heb ik dagen dat ik niet in mijn hum ben of het spoor weer even bijster ben. Toch zet ik stappen in een richting die bij me past en maak ik bijbehorende keuzes. Hoe moeilijk dat soms ook kan zijn.

Het is een hele reis geweest en nog elke dag leer ik beter om “te leven” in plaats van geleefd te worden. Dat klinkt misschien gek, maar hiermee bedoel ik vooral dat ik de torenhoge verwachtingen die ik mijzelf oplegde beter kan bijsturen. Presteren, zonder mezelf voorbij te lopen, zonder ambities overboord te hoeven gooien. Op een manier die ervoor zorgt dat ik energie over heb om volop te genieten van mijn gezin. Dat voelt goed! Dat gun ik anderen ook, één van de redenen dat ik coach.

Terwijl ik deze blog schrijf, komt er een gedichtje naar boven. Dit gedichtje werd ooit door mijn vroegere buurvrouw in mijn poëzie album geschreven.

Lieve Deborah

Op het ijs en in het leven
Kan het wel eens vallen wezen
Maar Deborah denk eraan
Opstaan en weer verder gaan

Ik ben erg benieuwd naar jouw (levens)verhaal en de uitdagingen die jij nu nog in jouw leven ervaart.

Ik zou het fijn vinden als je me hier wat over vertelt door te reageren op deze blog via de mail. Ik beloof je dat je van mij een persoonlijke reactie terug krijgt.