Wat ik van huis uit mee heb gekregen

Als kind groeide ik op in een ondernemersgezin. Als ik in de ochtend beneden kwam, zat het personeel al aan de keukentafel. Mijn vader vertrok kort daarna op weg naar de bouw of was al weg voordat ik überhaupt beneden was.

Hard werken werd met de paplepel ingegoten, dus op mijn 13e had ik al mijn eerste bijbaan. Een dagje niet helemaal fit op een schooldag? Gewoon proberen of het lukt, desnoods met een paracetamol de dag doorploeteren. Hoe vaak mijn vader wel niet geroepen heeft dat “van hard werken nog nooit iemand is dood gegaan…”. Niet zeuren en gewoon doorgaan werd mijn standaard.

Hard werken is wat ik vervolgens steeds heb gedaan. Naast school had ik in mijn tienerjaren altijd bijbanen. Zelfs toen ik na mijn afstuderen begon aan mijn eerste “grote mensen” baan, had ik er de eerste drie jaar nog een bijbaan naast.

Het harde werken werd gezien én beloond met promoties en mooie kansen om stappen te zetten in mijn carrière. Op mijn 25e werd ik gevraagd te starten vestigingsmanager en had ik met een klein team een target van ruim 2 miljoen omzet, die we overtroffen. Enkele jaren later besloot ik zélf te solliciteren op een interne vacature voor een gave functie op het hoofdkantoor. Drie maanden later startte ik. Mijn ontwikkeling op professioneel vlak ging als een malle en ik denderde maar door. Stil staan stond niet in mijn woordenboek.

Niet alleen zakelijk zette ik stappen, ook privé veranderde er veel. Ik was inmiddels getrouwd met Johan en zwanger van onze oudste zoon. Ondertussen werkte ik gewoon fulltime en volgde een green én daarna black belt in Lean opleiding. Ik fietste er doorheen en voelde me krachtig en energiek. Ondertussen voelde ik me als jongste lid van het team geregeld het groentje tussen de vele stevige en ervaren collega’s. Toch weerhield dat me niet om vol gas te blijven geven, zelfs toen de verloskundige aangaf dat het slimmer was iets rustiger aan te gaan doen.

Een vervroegd verlof door zwangerschapsvergiftiging werd mijn noodzakelijke rem. Ik voelde me overigens nog steeds prima en had daardoor moeite mijn werk los te laten. Vanuit het ziekenhuisbed werkte ik zo nu en dan ‘stiekem’ mijn mail bij. Ik keek er enkele weken na de geboorte van mijn oudste naar uit om weer aan het werk te gaan. Uiteraard wilde ik daarnaast wel een hele goede moeder zijn met échte aandacht voor de kleine liefde die er in mijn leven bij gekomen was.

Het jaar erop beviel ik van mijn tweede zoon en voelden we ons als gezin compleet. Ook al was het veel zwaarder met twee kinderen en werkte ik nog ‘maar’ 32 uur, ik was gek op mijn leven. Althans, totdat mijn leven compleet op zijn kop kwam te staan…

Het jaar 2020 zorgde voor een kantelpunt. Door corona werd de zorg voor twee kinderen onder de twee jaar een militaire operatie. Zeker in combinatie met de uitdagende baan die ik had en mijn hoge mate van verantwoordelijkheidsgevoel. Ik verloor in deze periode steeds meer energie en raakte mezelf wat kwijt. Standje overleven stond aan en gas terugnemen leek een onbegonnen opgave. Toen ik dacht dat er licht was aan het einde van de tunnel, doordat de opvang bijna open ging, kregen we slecht nieuws. Mijn hardwerkende vader bleek ernstig ziek; alvleesklierkanker. Midden in coronatijd overleed hij ruim twee weken na zijn diagnose op 58-jarige leeftijd. Alsof dat mijn leven niet genoeg op zijn kop zette, kreeg ik twee maanden later te horen dat mijn baan zou vervallen. Mijn 10-jarig jubileum haalde ik net, maar was geen reden voor een feestje…

Ik realiseerde me dat ik stijf stond van de stress. Dit kwam niet alleen door het bizarre jaar vol met absurde gebeurtenissen. Juist ook doordat ik de afgelopen jaren continu had gerend, gas had gegeven en ik nergens ruimte voor een adempauze had gemaakt. Ik realiseerde me niet hoeveel druk ik op mijn ketel had gezet in alle voorgaande jaren. De veerkracht was er simpelweg al wat uit voordat het jaar 2020 zijn intrede deed. En ik, ik had dat niet eens in de gaten.

Daarom besloot ik het roer drastisch om te gooien halverwege 2020 en meer te gaan leven vanuit flow. Terugkijkend kan ik concluderen, dat is gelukt!

Mijn vader geef ik nog steeds gelijk dat van hard werken nog nooit iemand dood gegaan is. Ik voeg daar aan toe “mits er balans is”. Je leeft maar één keer en inmiddels weet ik hoe kostbaar tijd is. Genieten van het leven gaat in mijn optiek niet als stress jou in zijn greep heeft.

Daarom is het mijn missie om andere professionals te helpen grip te krijgen op stress, zodat er met plezier geknald kan worden op het werk én er energie over is om te genieten van dat o zo belangrijke privéleven. Mijn bedrijf Flow Coaching & Advies werd een feit.

Wat heb jij van huis uit meegekregen?