Ben jij een struisvogel?

Daar zit je dan op de bank, helemaal gesloopt, gewoon op. Je hebt letterlijk geen puf meer om nog overeind te komen. Er speelt zo verschrikkelijk veel op je werk en met enige regelmaat vraag je je af of je het allemaal wel waar kunt maken. De stress maakt deze uitdagingen op je werk niet makkelijker. Je klachten nemen toe; vermoeidheid, concentratieproblemen, hoofdpijn, benauwdheid, gespannen spieren en slaapproblemen. De lijst van kwaaltjes wordt alsmaar langer. Inmiddels lukt het je niet meer de stress en alle klachten te negeren. Je kunt er simpelweg niet meer omheen.

Bijzonder toch? Hoe wij mensen in de praktijk omgaan met signalen? Wat spannend of lastig is, vermijden we. Zo gaan we niet op de weegschaal staan als we voelen dat die broek al een tijdje wat strakker zit, kijken we die blauwe brieven met de nek aan en stellen we een bezoekje aan de huisarts graag nog eventjes uit. Lekker je kop in het zand steken, want zolang je er niet mee geconfronteerd wordt, hoef je er ook niets mee.

Sorry voor deze wake up call: ‘wat niet weet wat niet deert’ gaat je niet helpen, zeker niet op de lange termijn. Op je werk ontken je toch ook niet dat we in een krappe arbeidsmarkt zitten? Waarom dan wel je kop in het zand steken als het over je gezondheid gaat? Waarom doortobben als er een keuze is om het anders te gaan doen? Ik vind het zo zonde dat je jezelf op zo’n moment niet serieus neemt of niet belangrijk genoeg vindt om goed voor te zorgen. Dat is namelijk hoe ik ernaar kijk en nee, je hoeft het niet met mij eens te zijn. Toch weet ik dat we vaak al voldoende signalen hebben om in actie te komen, maar onszelf verplichten niet te zeuren en gewoon nog even door te gaan.

Ja, dat geldt dus ook voor jou! Jij bent een topper op je werk, iedereen weet wat ze aan je hebben en je voelt je verantwoordelijk voor het reilen en zeilen. Geweldig! Maar denk eens na over het volgende: wat hebben je werkgever, je collega’s en je gezin eraan als je beter voor anderen zorgt dan voor jezelf? Tsja, voor nu houd je het best nog even vol, maar op de lange termijn…

Dus wat ga je doen? Blijf je op die bank plakken met dikke tegenzin of ga je in actie komen en het juiste doen door goed voor jezelf te zorgen? Dat laatste? Goede keuze en ik had wel verwacht dat dit je conclusie zou zijn, want jij bent een ambitieuze HR professional die niet alleen haar werk, maar óók haar gezin bloedserieus neemt. Hoogste tijd dus om jezelf naar voren te schuiven, want dat verdien je.

Je bent geen struisvogel die zijn kop in het zand steekt als er overduidelijk iets moet gebeuren, gelukkig. Wanneer ga je een plan maken hoe je hier uit komt?