Ik zei volmondig JA

Als je me een beetje kent, weet je dat paarden lange tijd mijn lust en mijn leven zijn geweest. Jarenlang heb ik een eigen paard gehad. Over zijn verkoop en wat dat met mij deed schreef ik eerder zelfs een blog: Wat ik al 10 jaar vermeden heb

Tijdens een coachsessie die ik zelf had in 2020, het jaar dat het privé niet lekker met mij ging, kwam er tijdens de buitensessie een groep ruiters te paard voorbij. Tranen schoten in mijn ogen. Mijn coach vroeg mij op dat moment ‘wat raakt je nu zo?’. Ik antwoordde haar dat ik zo verschrikkelijk veel plezier had gehad in de paardensport en dat er diep van mij een verlangen was hier ooit weer aan te beginnen. ‘Waarom ga je dan niet weer rijden?’, vroeg ze me met enige verbazing. Een reeks aan redenen stortte ik over haar uit.

Paarden raken me nog altijd diep in mijn hart. De connectie die je met een dier kunt hebben, het vrije gevoel, de spiegel doordat ze spanning overnemen of simpelweg het feit dat ze niet over je oordelen. Ik blijf het bijzonder vinden. Ooit, ooit zou ik écht wel weer gaan rijden. Dat geloofde ik gelukkig wel.

Totdat ik in juni van dit jaar op Facebook een bericht voorbij zag komen met ‘bijrijder gezocht’. Ik kende de dame die dit publiceerde van vroeger op stal en meende dat ik het paard in kwestie herkende. Die vraag stelde ik haar en wat bleek; dit was inderdaad het paard dat vroeger op dezelfde stal stond.

Het begon te kriebelen… Zal ik? Nee, dat is niet handig. Ik heb al een drukke agenda, werk, kinderen en mijn coachpraktijk. Hier had ik toch geen tijd voor? En wat als er iets gebeurde? Zo kon ik nog wel wat smoesjes en redenen opsommen om het niet te doen.
Maar dit kon toch geen toeval zijn?! Bij vertrouwde mensen aan huis, een paard dat ik kende van mijn oude stal, op slechts 10 minuten fietsen van waar ik nu woon, aan de Loonse en Drunense duinen waar ik me toch al zo graag bevind…
Het engeltje en duiveltje op mijn schouders waren onderling stevig in discussie.

Ik trok toch de stoute schoenen aan en diezelfde avond nog sprak ik op hun stal af om rond te kijken, opnieuw kennis te maken en het paard te zien. Een proefrit werd gepland, zodat ik kon voelen of ik het zag zitten om te gaan rijden.

De dag van de proefrit gierde de spanning door mijn lijf. Gezonde en leuke spanning, omdat ik na zo verschrikkelijk veel jaren misschien toch weer op een paard zou kruipen. Aan de andere kant voelde ik onzekerheid en angst. Wat als ik er vanaf zou vallen? Wat als ik het niet meer kon? Wat als dit paard te pittig voor me zou zijn? Inmiddels had ik thuis namelijk wel een man én twee jonge kinderen zitten, dus de risico’s waren me nóg duidelijker dan voorheen.

Op het moment dat ik op stal kwam, voelde ik de spanning van me afglijden. Het paard werd uit de wei gehaald en dat was de eerste échte kennismaking waarbij ik haar begeleidde. Op de poetsplaats draaide ik haar op haar plek en alsof ik gisteren nog mijn eigen paard poetste, wist ik ook hier mijn weg gemakkelijk te vinden. Hoeven uitkrabben, de juiste borstel om haar schoon te krijgen op de belangrijke plekken en toen het opzadelen. Het was de dag halverwege juni waar er veel regen en onweer voorspeld werd na een maand droogte. Daarom veel eerder dan gepland op die dag, met wat hulp en enige ‘haast’ het paard klaar gemaakt om kennis te maken onder het zadel.

Mijn oud stalgenoot stapte eerst op om te voelen hoe ze was en mij te laten zien hoe haar goed te rijden. Kort daarna was het mijn beurt. Door de droge bak, moesten we uitwijken naar het weiland aan de voorkant, langs de weg. De buren waren druk bezig in het weiland ernaast. Eenmaal opgestapt voelde ik direct het contact, de verbinding. Ook al was het enigszins onwennig om weer op een paard te zitten en voelde ik direct dat er werk aan de winkel was voor mijzelf – het was geweldig!

Al snel was ik met mijn volledige aandacht op het paard gericht en voelde ik controle. Dat blijft zoiets bijzonders; dat je zo’n paardenkracht onder je hebt en bij wijze van je teugels los kunt laten doordat je zo in contact bent met elkaar. Na gedraafd te hebben, zelfs een galopje gedaan te hebben én de nodige tips/aandachtspunten te hebben ontvangen, was het tijd voor een antwoord.

Ik zei volmondig JA.

Geen enkele twijfel bleef er na de rit over. Ik wist zeker dat ik hier heel blij van zou worden als ik deze prachtige merrie twee keer per week zou gaan rijden.

Mijn man moest al lachen toen hij me thuis zag komen, want van binnen had ik al vóórdat ik de proefrit maakte mijn keuze gemaakt. Dat was hem ook niet onopgemerkt gebleven, want schijnbaar kletste ik al dagen over de proefrit. Bij die opmerking ging ik in gedachten terug naar mijn tienerjaren, waarbij mijn moeder geregeld zei: ‘Kun jij nou nooit ergens anders over praten?!’

Goed… Iets met passie, plezier, genieten, rust, ontspanning, gezonde spanning, lekker buiten zijn en doen waar je blij van wordt. Het geeft me een gevoel van geluk. Los van dat fijne gevoel, zorgt het er ook voor dat ik op dat moment niet bezig ben met wat er in het verleden gebeurd is en heb ik geen zorgen over de toekomst. Ik ben daar op de enige plek waar ik hoef te zijn; in het hier en nu.

Een hobby die bij je past, is een geweldige manier om stress te voorkomen of verminderen. Wist je dat?

Hiervoor strugglde ik al jarenlang met sportief bezig zijn. Ik sleepte mezelf met tegenzin naar de sportschool, heb gewichten aangeschaft om thuis aan de slag te kunnen (hield dat met vlagen best goed vol qua discipline om thuis te sporten), ging hardlopen (vond ik leuk, maar ging niet zo gemakkelijk vanwege blessures) en gooide daardoor geregeld de handdoek in de ring.

Nu ik de keuze gemaakt heb om weer te gaan rijden, weet ik haast zeker dat dit anders zal zijn. Dat gevoel dat je zin hebt om te gaan rijden is heerlijk. Hoe anders is dat dan wanneer ik verplicht van mezelf moest sporten? En oké, met paardrijden verbrand je minder calorieën dan in de sportschool en sommigen stellen zelfs ter discussie dat paardrijden een sport is. Maar wat ik heb geleerd is een belangrijke les: het is plezier en ontspanning dat voorop staat. Doen wat je leuk vindt qua bewegen in plaats van doen wat je van jezelf moet. Een uitlaatklep om de spanning van de week van je af te laten glijden in plaats van je ei niet kwijt te kunnen.

De komende tijd gaan deze merrie en ik aan elkaar wennen, elkaar leren kennen, vertrouwen opbouwen en vooral veel plezier hebben 😀. Een hobby hoeft niet alleen maar leuk en makkelijk te zijn. Sterker nog, vaak is het hard werken om je vaardigheden te verbeteren.

Wel is het maken van een keuze uit je hart vele malen fijner dan het maken van een keuze vanuit je hoofd. Dat is dit keer wéér eens bevestigd!